1986 Cilt 5 Sayı 1

Permanent URI for this collectionhttps://hdl.handle.net/11452/15379

Browse

Now showing 1 - 4 of 4

Bazı yağlık kolza (Brassica napus ssp. oleifera) çeşitlerinde verim ve kaliteye ilişkin karakterler üzerinde araştırmalar
(Uludağ Üniversitesi, 1986) Göksoy, Abdurrahim T.; Turan, Z. Metin; Ziraat Fakültesi; Tarla Bitkileri Bölümü
Bu araştırma, Bursa bölgesinde kışlık tahıllarla ekim nöbetine girebilecek ve yağ üretimine katkıda bulunabilecek yüksek verimli ve kaliteli kışlık kolza çeşitlerini saptamak amacıyla yapılmıştır. Denemeler kışlık ve yazlık olmak üzere 2 ayrı dönemde yürütülmüştür. Denemede çeşitlerin morfolojik ve fizyolojik özellikleri yanında verim ve verim komponentlerine ilişkin özellikler ile kalite özellikleri üzerinde durulmuştur. Yazlık ekimde çeşitler gerekli soğuklanmayı olamadıkları için sapa kalkamamış/ar ve çiçeklenememişlerdir. Kışlık ekim başarılı olmuştur. Denemeye alınan çeşitler arasında tane verimi bakımından önemli farklılıklar gözlenememiştir. Buna rağmen, en düşük verime sahip Si 6720/76 çeşidi ( 171 kg/da) ile en yüksek verime sahip Chr. 1617/82 çeşidi (210 kg/da) arasında 40 kg'lık bir farklılık vardır. Tüm çeşitlerde yağ oranı % 40'ın üzerinde bulunmuştur. Diğer yandan, bu çeşitlerde erusik asit sıfır düzeyindedir. Yağ asitleri kompozisyonu da yağ kalitesi yönünden yeterli düzeyde bulunmuştur.
Bursa kıraç koşullarında bazı önemli tek yıllık baklagil yem bitkilerinin kuru ot verimi ve kalitesi üzerinde ön araştırmalar
(Uludağ Üniversitesi, 1986) Açıkgöz, Esvet; Çelik, Necmettin; Ziraat Fakültesi; Tarla Bitkileri Bölümü
Bu çalışma 1984-85 yıllarında Bura bölgesinin susuz taban arazilerinde ot verimi ve kaliteli yüksek tek yıllık baklagil yem bitkilerini belirlemek amacı ile yapılmıştır. Çalışmalarımızda tek yıllık baklagil yem bitkisi olarak adi fiğ (Vicia sativa L.), koca fiğ (Vicia narbonensis L.), tüylü -fiğ (Vicia villosa Roth) ve Macar fiği (Vicia pannonica Crantz) ile yem bezelyesi (Pisum arvense L.), çemen (Trigonella foenum-graecum L.) ve İran üçgülü (Trifolium resupinatum L.) türleri kullanılmıştır. Araştırmanın yürütüldüğü yıllarda ot verimi ve kalite yönünden türler arasında önemli farklılıklar saptanmıştır. Genel olarak, adi fiğ, yem bezelyesi ve koca fiğ türleri yüksek verim verme niteliklerini deneme süresince korumuşlardır. Bu süre içerisinde Macar fiği ve özellikle İran üçgülü en düşük ot ürününü vermişlerdir. Ham protein içeriği bakımından Tüylü fiğ en yüksek değer (% 21) ile ilk sırayı alırken bunu adi fiğ ve koca fiğ izlemiştir. Ham protein verimi yönünden ise 159.6 kg/da ile adi fiğ ilk sırayı almış bunu azalan bir sırayla tüylü fiğ, koca fiğ, yem bezelyesi, çemen, macar fiği ve İran üçgülü izlemiştir. Elde edilen bulgulara göre Bursa ve yöresinin susuz taban arazilerinde kaliteli yüksek ot verimi için adi fiğ ve yem bezelyesi tarımının yapılması önerilmiştir.
Bursa koşullarında adi fiğ ve tahıl karışımlarının ot verimi ve kalitesi üzerinde araştırmalar
(Uludağ Üniversitesi, 1986) Açıkgöz, Esvet; Çakmakçı, Sadık; Ziraat Fakültesi; Tarla Bitkileri Bölümü
Bu çalışmada aynı sıraya karışık ve ayrı sıralara alternatif/i olarak ekilen fiğ + arpa, fiğ + yulaf, fiğ + çavdar karışımlarının, ot verimi, ot içerişindeki fiğ oranı ve ham protein verimi incelenmiştir. Fiğ: tahıl oranı 50:50 olacak şekilde ekilen parseller tahılların başaklanma ve süt olum devresi olmak üzere iki ayrı devrede biçilmişlerdir. İncelenen karışımlardan en yüksek yeşil ve kuru ot verimi, fiğ + arpa karışımlarından sağlanmıştır. Fiğ + arpa ile fiğ + yulaf karışımı arasında ot verimi yönünden bir farklılık bulunamamıştır. Buna karşılık fiğ + çavdar karışımı en düşük verimi vermiştir. Fiğ +arpa-ve fiğ +yulaf karışım/arının ham protein verimi yönünden fiğ + çavdar karışımından özellikle ilk biçim devresinde daha üstün olduğu bulunmuştur. Araştırmalarda, ekim şekillerinin ot verimi, ham protein oranı ve verimine etkisi önemli bulunmamıştır. Buna karşılık fiğ + arpa ve fiğ +yulaf karışımının ot üretimi için uygun olduğu, ancak fiğ + arpa karışımında arpa oranının % 50'nin altına indirilmesi gerektiği sonucuna varılmıştır.
Bir yonca çeşidi ( medicago satiua l. var.rimpous)'nde ekim sıklığı, sulama rejimi ve gübre uygulamalarının tohum verimi ve verim kriterlerine etkileri üzerinde araştırma
(Uludağ Üniversitesi, 1986) Çelik, Necmettin; Ziraat Fakültesi; Tarla Bitkileri Bölümü
Bu çalışma, 1981 yılında Erzurum'un sulanan koşullarında bölge için yeni bir yonca çeşidi (Medicago sativa L. var. Rimpous) ile yürütülmüştür. Çeşidin bölgeye çok iyi adapte olduğu anlaşılmıştır. Araştırmada, bitki sıklığı, sulama rejimi ve fosforlu gübre uygulamalarının tohum verimi ve verim kriterleri üzerindeki etkileri 1982. ve 1983 yıllarında dört tekrarlamalı üçlü şerit deneme planı ile gözden geçirilmiştir. Parseller 27, 54 ue 81 cm lik sıra aralıkları; toprak faydalı rutubeti % 0,30 ve 60 'a düştüğü zaman •yapılan sulamalar ile fosforun 0,5 ve 1 O kg/da 'lık dallarından oluşmuştur. Uygulanan faktörler deneme yıllarında yonca tohum verimini önemli ölçüde• etkileme eğilimi göstermiştir. Genellikle, geniş sıra aralıkları, sık sulama ve yüksek fosforlu gübre miktarları tohum verimini daha fazla aktarmışlardır. Ancak, sulamanın en etkili faktör olduğu belirlenmiştir. Ayrıca, bitki sıklığı, sulama rejimi ve gübreleme uygulamaları az ya da çok bakla sayısı/sap, tohum sayısı/bakla ue 1000-tane ağırlıklarını etkilenişlerdir. Yine, tohum verimi ile verim kriterleri arasında korelasyonlar saptanmıştır. Sonuç olarak, tohum üretim amacıyla Rimpous yonca çeşidinin Doğu Anadolu Bölge koşullarında 81 cm sıra arası mesafe ile ekilmesi, her seferinde 35 mm su olmak üzere yılda 7-8 kere sulanması ve dekara 1 O kg P2 0 5 verilmesi önerilebilir. Bununla beraber, kesin öneriler için benzer Çalışmaların yapılması da öneriye değer bulunmuştur.

Browse

Browsing by Department "Tarla Bitkileri Bölümü"