Köpeklerde pyodermanın sağaltımında Trimethoprim-Sulfadoxine, Enrofloxacin ve Tylosin'in klinik etkilerinin karşılaştırılması

Abstract

Bu çalışmada deneysel olarak pyoderma oluşturulan köpeklerde trimethoprim+sulfadoxine, enrofloxacin ve tylosinin etkilerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır. Çalışmada her iki cinsiyetten yaşları 1-5 arasında olan 24'ü Alman kurt'u, 5'i kangal ve 1'i pointer ırkı olmak üzere 30 köpek kullanıldı. Klinik ve hematolojik olarak kontrol edilen bu köpeklere bel bölgesinde kılları kesilip traşları yapıldıktan sonra deri içine 6 ml. Staph, intermedius (2.7x1 09/ml) süspansiyonu verildi. Köpeklerin tümünde 2 gün sonra pyoderma oluştu. Pyodermanın derecesini belirlemek için tüm köpeklerden deri biopsisi alındı. Pyoderma oluştuktan sonra 12 saatte bir intramusküler yolla, I. gruba 30 mg/kg dozunda trimethoprim+sulfadoxine, II. gruba 3.5 mg/kg dozunda enrofloxacin ve III. gruba 10 mg/kg dozunda tylosin uygulandı. Her üç gruptaki ilaçlara klinik olarak iyileşme saptandıktan sonraki üç gün daha devam edildi. Her üç grupta köpeklerde lezyon oluşmadan önce (A grubu), pyoderma oluştuğunda (B grubu), tedavilerin 2. günü (C grubu) ve klinik olarak iyileştikleri gün (D grubu) kan alınarak total lökosit, hematokrit ve formül lökosit değerleri saptandı. Tüm köpeklerde genel durumlarında çok önemli bir değişiklik gözlenmemekle birlikte, lokal olarak sıcaklık artışı, ağrı ve hafif derecede şişkinlik gözlendi. Birinci ve II. gruplarda tam iyileşme tedavinin 5. gününde, III. grupta ise 3. günde görüldü. Üçüncü grupta tedavi sonunda nötrofil ve hematokrit oranında azalma ( P < 0.001) saptandı.Biyopsi örneklerinin histopatolojik incelenmesi sonucu 17 köpekte derin, 13 köpekte ise yüzeysel pyoderma oluştuğu gözlendi. Sonuç olarak, Staph, intermedius tarafından oluşturulan yüzeysel ve derin pyodermaların tedavisinde trimethoprim+sulfadoxine, enrofloxaein ve tylosinin etkili olduğu ve tylosinin daha kısa sürede sonuç verdiği görüldü. Böylece klinik olarak şekillenen pyodermaların etyolojisinde Staph, intermedius bulunduğundan bu antibiyotiklerin klinik pyoderma tedavisinde de başarılı olarak kullanılabileceği kanısına varıldı.The aim of the study was to compare the effects of trimethoprim+sulfadoxine, enrofloxacin and tylosin in the treatment of pyoderma in dogs with experimentally induced pyoderma. Thirty dogs (24 German Shepherd, 5 Kangal, and 1 Pointer) in both sexes and 1-5 years of age were used in the study. The dogs were examined by clinically and hemathologically and after regio lumbalis was shaved, 6 mİ Staph. intermedius (2.7x109 /mİ) suspension were administrated via intradermal route. Pyoderma was occured in ali dogs 2 days after injection. The skin biopsies were collected for histopathological examination. After pyoderma occured, in the first group 30 mg/kg trimethoprim+sulfadoxine, in the second group 3.5 mg/kg enrofloxacin and in the third group 10 mg/kg tylosin was injected via intramuscular route with 12 hours intervals. Administration of these drugs were continued for three days after clinically recovery were seen in ali groups. İn every three group, blood was collected from dogs; before lesions were formed (Group A), when pyoderma was occurred (Group B), in second day of the treatment (Group C) and when clinically recovery was observed (Group D). Total and differential leucocyte counts and hematocrit values were measured. Although an important change in general conditions of dogs were not observed, fever, pain and little swelling were observed locally. The complete recovery were observed in the 5 th day in group I and II, and in the third day in group III. İn the group III, neutrophil and hematocrite levels were decreased significantly (p<0.001). Deep pyoderma in 17 dogs and superficial pyoderma in 13 dogs were determined by histopathological examinations in the biopsy samples. As a result, it was seen that trimethoprim+sulfadoxine, enrofloxacin and tylosin were efficient in the treatment of dogs with experimentally induced deep and superficial pyoderma and tylosin affected in the shorter time. Thus, because of Staph. intermedius has an important role in the etiology of clinical pyoderma, it was concluded that these antibiotics can be used successfully in the treatment of pyoderma.