Disfonskiyonel işemesi olan çocuklarda antikolinerjikler, biofeedback ve transkütanöz elektiriksel sinir stimülasyonu (TENS) tedavi etkinliğinin prospektif randomize olarak karşılaştırılması

Abstract

Disfonksiyonel işeme (Dİ), fonksiyonel işeme bozuklukları arasında görülen pelvik taban kaslarında anormal kasılmalar nedeniyle aralıklı işemeye, yüksek intravezikal basınca bağlı semptomlara sebep olan bozuklukların bütünüdür. Çocuk Üroloji polikliğine sık başvuru nedenlerindendir. Hastalarda eşlik eden sağlık problemlerine (kabızlık, enkoprezis, idrar yolu enfeksiyonu, vezikoüreteral reflü) ve yaşam kalitesinde etkilenmeye neden olmaktadır. Biz çalışmamızda disfonksiyonel işeme tanısı alan hastalarda farmakoterapi, biofeedback ve TENS nörümodulasyon tedavi seçeneklerinin hastalarda eşlik eden semptomların tedavisindeki başarı oranını, işeme bozukluğu semptom skorlamalarının sonuçlarındaki azalma oranını (Toronto Disfonksiyonel Semptom Skorlaması, Pin-Q Yaşam Kalitesi Ölçeği) ve üroflovmetri parametrelerindeki (işeme paterni, fonksiyonel mesane kapasitesi, elektromyografi, postvoiding rezidü) düzelme oranını karşılaştırmalı olarak incelemeyi amaçladık. Çalışmamıza Bursa Uludağ Üniversitesi Çocuk Cerrahisi-Üroloji polikliniğine işeme bozukluğu şikayetiyle başvuran 60 hasta dahil edildi. Çalışmamızda tedavinin 6. ayında üç tedavi modalitesinde bütün semptomların istatistiksel olarak anlamlı düzeyde azaldığını (p<0,001) ancak karşılaştırmalı bakıldığında gündüz inkontinans (p = 0,020), aciliyet (p = 0,041), nokturi (p = 0,032), kabızlık (p = 0,006) semptomlarının farmakoterapiye oranla biofeedback ve TENS tedavisinde anlamlı olarak azaldığını gördük. Üç tedavide işeme bozukluğu semptom skorlamalarında anlamlı azalma saptadık (p<0,05). Tedavinin 6. ayında EMG (p<0,001) ve işeme paternleri (p<0,001) üç tedavide anlamlı olarak normal sonuçlandı. Fonksiyonel mesane kapasitesinde (FMK) farmakoterapiye oranla biofeedback tedavisinde anlamlı düzelme sağlandı (p = 0,033). PVR’ de farmakoterapiye oranla biofeedback ve TENS tedavisinde anlamlı düzelme sağlandı (p<0,05). Sonuç olarak; disfonksiyonel işeme tedavisinde modalitelerden birini seçerken, standart alışılmış basamak tedavisi seçimindense (başlangıç farma-koterapi gibi); tedavinin başlangıcında eşlik eden semptomların, hasta psiko-sosyal durumunun, işeme semptom skorlamalarının, üroflovmetri parametre-lerinin klinisyenlere yol gösterici olduğunu düşünmektey.

Dysfunctional voiding (DI) is a cause of intermittent voiding due to abnormal contractions of the pelvic floor muscles and high intravesical pressure between functional voiding segments. It is one of the frequent reasons for applying to the Pediatric Urology outpatient clinic. It causes health problems (constipation, encopresis, urinary tract infection, vesicoureteral reflux) and affects the quality of life and life in patients. In our study, we aimed to compare the success rate of pharmacotherapy, biofeedback and TENS neuromodulation treatment options used in patients diagnosed with dysfunctional voiding in the treatment of accompanying symptoms, the rate of decrease in the results of voiding disorder symptom scoring (Toronto Dysfunctional Symptom Scoring, Pin-Q Quality of Life Scale) and the rate of improvement in uroflowmetry parameters (voiding pattern, functional bladder capacity, electromyography, postvoiding residue). Our study was carried out with 60 patients who applied to Bursa Uludağ University Pediatric Surgery-Urology outpatient clinic with the complaint of voiding disorder. In our study, we found that all symptoms were statistically significantly reduced in all three treatment modalities in the 6th month of treatment, but when compared, daytime incontinence (p = 0,020), urgency (p = 0,041), nocturia (p = 0,032), and constipation (p = 0,006) symptoms were significantly reduced in biofeedback and TENS treatment compared to pharmacotherapy. We found a significant decrease in voiding disorder symptom scores in all threetreatments (p<0.05). There was a significant improvement in functional bladder capacity with biofeedback treatment compared to pharmacotherapy (p = 0.033). Significant improvement was achieved in biofeedback and TENS treatment in postvoiding residue (PVR) compared to pharmacotherapy (p<0.05). In conclusion; when choosing one of the modalities in the treatment of dysfunctional voiding, rather than the choice of standard conventional step therapy (such as initial pharmacotherapy); We think that the accompanying symptoms at the beginning of the treatment, the patient's psychosocial status, voiding symptom scores, and uroflowmetry parameters guide clinicians.