Afrika'da Türkiye ve Çin’in yumuşak gücüne ilişkin karşılaştırma: Kültürel, ekonomik ve diplomatik boyutların derinlemesine analizi

Abstract

Bu konu, Türkiye ve Çin'in Afrika'da kültürel, ekonomik ve diplomatik boyutlara dayanan yumuşak güç stratejisini vurgulamaktadır. Güç dengesinin altüst olduğu, hiper güce doğru yarışın devletler arasında sürekli bir rekabet yarattığı bir dünyada, zorlamanın artık geçer akçe olmadığı bir dünyada Çin ve Türkiye, diğer birçok devlet gibi, jeopolitik hedeflerine doğru ilerliyor. Bu çalışmada Türkiye'nin girişimlerini Müslüman ülkelerdeki dini, eğitimsel ve diplomatik girişimlere dayandırdığını, Çin'in ise Konfüçyüs kurumları aracılığıyla dilini yaymaya ve ekonomisini geliştirmeye odaklandığını belirtmek önemlidir. Stratejileri aynı çünkü yumuşak güç kullanıyorlar ama yaklaşımları farklı. Çin, Afrika kıtasında ekonomik olarak hesaba katılması gereken bir güç haline gelirken, Çin'in kültürel etkisi sayesinde kendini konumlandırması bu durumu açıkça ortaya koymaktadır. Ayrıca, Çin'in Afrika siyasetine karışmamaya dayalı yaklaşımı, bölgesel bir arabulucu haline gelen Türkiye'ninkinden farklıdır. Bu konuları inceleyerek, Afrika bağlamında yumuşak güç stratejilerinin anlaşılmasına önemli bir katkıda bulunmayı ve hızla gelişen uluslararası ilişkiler için gelecekteki beklentilere ışık tutmayı umuyoruz.This theme highlights the soft power strategy of Turkey and China in Africa, based on cultural, economic and diplomatic dimensions. Indeed, in a world where the balance of power has been disrupted, where the race towards hyper-power has led to perpetual competition between states, and where coercion is no longer the watchword, China and Turkey, like many other states, are advancing towards their goals through a geopolitical soft power strategy. From this study, it's important to note that Turkey relies on religious, educational and diplomatic initiatives in Muslim countries, while China favors the dissemination of its language through Confucius institutions and the development of its economy. Although their strategies are similar in that they both use soft power, their approach is different. This is clear from the fact that China is becoming an unavoidable economic power on the African continent, while Africa is positioning itself thanks to its cultural influence. Moreover, China's approach, based on non-interference in African politics, differs from that of Turkey, which is becoming a regional mediator. By studying these themes, we hope to make a significant contribution to the understanding of soft power strategies in the African context, and shed light on future perspectives on these evolving international relations.