Posttransplant allogreft biyopsilerinin retrospektif incelenmesi

Abstract

Amaç: Bu retrospektif çalışmada, böbrek nakli alıcılarında nakil sonrası allogreft biyopsi endikasyonları, biyopsi sonuçları, histopatolojik tanının tedaviye etkisi ve hasta ile greft sağkalımları incelendi. Gereç ve Yöntem: 2005-2019 yılları arasında böbrek nakli yapılan 598 hasta çalışmaya dahil edildi. Klinik ve laboratuvar verileri elektronik sistemden elde edilerek hastalar biyopsi yapılan ve yapılmayan gruplara ayrıldı. Biyopsi grubunda endikasyonlar, histopatolojik sonuçlar ve tedavi süreçleri analiz edildi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 598 hastanın 194’üne (%32,4) biyopsi yapıldı. Biyopsi yapılan grup, genç yaş, erkek cinsiyet, daha düşük hemoglobin ve GFH düzeyleri ile daha yüksek akut rejeksiyon oranlarına sahipti. Kreatinin düzeyleri, biyopsi grubunda 1. ay ve 1. yılda daha yüksekti (sırasıyla p<0,001). Biyopsi endikasyonları kreatinin artışı (%84,6), proteinüri (%14,6) ve hematüri (%0,8) idi. En sık patoloji rejeksiyon (%38,4) olup, transplant glomerülopatisi (%14,6) ve de novo/rekürren glomerülonefrit (%12,1) izledi. Tedavide kortikosteroid ve pulse tedavi sıklıkla uygulandı. Biyopsilerin %96’sında komplikasyon gelişmedi. Ölüm oranları, hasta ve greft sağkalım süreleri gruplar arasında benzerdi; ancak biyopsi yapılan hastalarda diyalize dönme ve greft kaybı oranları daha yüksekti. Sonuç: Sonuç olarak, renal allogreft biyopsisi, greft disfonksiyonunun erken tanısında ve tedavi yönetiminde önemli bir tanısal yöntemdir. Bulgularımız nakil sonrası biyopsi sonucunun tedavi kararını etkilediğini ancak immünolojik faktörlerin allogreft kaybında hala önemli bir etkiye sahip olduğunu düşündürmektedir.

Aim: This retrospective study aimed to investigate the indications for post transplant allograft biopsy in kidney transplant recipients, biopsy results, the impact of histopathological diagnosis on treatment, and patient and graft survival. Materials and Methods: A total of 598 patients who underwent kidney transplantation between 2005 and 2019 were included in the study. Clinical and laboratory data were obtained from the electronic system, and patients were divided into two groups: those who underwent biopsy and those who did not. In the biopsy group, indications, histopathological results, and treatment processes were analyzed. Results: Of the 598 patients included in the study, 194 (32.4%) underwent biopsy. The biopsy group was younger, predominantly male, and had lower hemoglobin and GFR levels, as well as higher rates of acute rejection. In this group, serum creatinine levels at the 1st month and 1st year were higher (both p<0.001). The primary indications for biopsy were elevated creatinine (84.6%), proteinuria (14.6%), and hematuria (0.8%). The most common pathology was rejection (38.4%), followed by transplant glomerulopathy (14.6%) and de novo/recurrent glomerulonephritis (12.1%). Corticosteroids and pulse therapy were frequently used in treatment. No complications occurred in 96% of the biopsies. Mortality rates and patient and graft survival times were similar between the groups; however, the rates of returning to dialysis and graft loss were higher in the biopsy group. Conclusion: Renal allograft biopsy is an important method for the early diagnosis of graft dysfunction. The findings suggest that biopsy results influence treatment decisions, although immunological factors play a significant role in allograft loss.