Transrektal ultrasonografi eşliğinde transrektal yolla prostat biyopsisi

Abstract

Tüm dünyada tanınma sıklığı hızla artan prostat kanseri (PK), gelişmiş ülkelerde erkeklerdeki en sık organ kanseridir ve akciğer kanserinden sonra, kanserden ölümlerin ikinci sıklıkta nedenidir. Prevalanstaki artışın ana nedenleri, Prostat spesifik antijen (PSA) ve transrektal ultrasonun (TRUS) yaygın olarak kullanılması ve ortalama yaşam süresinin uzamasıdır. Prostat kanseri, belli bir büyüklüğe erişene kadar kapsül invazyonu yapmaz ve organ içinde sınırlıdır. Bu nedenle erken dönemde klinik olarak sessizdir. Kanserin kapsül içinde sınırlı olduğu evrede, tedavi şansı yüksektir. Tanıda öykü, RT, PSA ve radyolojik yöntemlerden (TRUS, MR) yararlanılır. Prostat kanseri, genellikle semptom vermez ve tanı konduğunda a-semptomatiktir. PSA yüksekliği, prostat hastalıklarını gösteren duyarlı bir testtir, ancak kanser için spesifik değildir. RT’de TZ kanserleri ve PZ kanserlerinin yaklaşık %20’si palpe edilemez. PK'i, TRUS'de hipoekoik görülebileceği gibi izoekoik yapıda da olabilir. İzoekoik olanlar çevredeki PG'dan ayrılamaz. Çalışmamızda TRUS eşliğinde transrektal yolla yapılan prostat biyopsilerinin sonuçlarını RT, PSA ve TRUS bulgularıyla karşılaştırmayı ve bu testlerin prostat kanseri tanısındaki değerini saptamayı amaçladık. Departmanımıza PSA yüksekliği (>4 ng/ml), RT’de malignite şüphesi ve TRUS’de hipoekoik alan bulgularından biri veya birkaçı saptanarak TRUS eşliğinde transrektal yolla prostat biyopsisi için gönderilen 60 olgu çalışma kapsamında değerlendirilmiştir. Hodge tarafından tanımlanan random 6 kadran prostat biyopsisi uygulanmıştır. Olgularımızın 21’inde (%35) PK saptanmıştır. PSA, RT ve TRUS’nin prostat kanserini saptamadaki sensitivite ve spesifîte değerleri sırasıyla %90 ve %41, %62 ve %69, %95 ve %51 olarak bulunmuştur. Sonuçlarımız literatür bilgilerine paralel olarak PSA, RT ve TRUS’nin yeterince güvenilir olmadığını ve bu testlerin anormalliği durumunda, TRUS eşliğinde transrektal yolla random 6 kadran biyopsinin poliklinik şartlarında güvenle uygulanabileceğini göstermektedir.