Oryantalist resimde fal ve falcılar

Abstract

Falcılık, şimdiyi ya da gelecekte olacak olanı bilmeyi amaç edinen ve bunun için bazı teknik bilgi ve araçları kullanan bir yöntem olarak tanımlanmaktadır. Bu uğraş, bilinmeyen hakkındaki meraktan kaynaklanmıştır. İnsanlar tarih boyunca sürekli olarak bilinmeyeni ve gizemli olanı merak etmiştir ve beraberinde gelen öğrenme arzusu, falcılığın ortaya çıkmasına yol açmıştır. Bu sebeple falcılar, toplumda saygın kişiler haline gelmiştir. Falcılık, her toplumda farklı yöntem ve tekniklerle uygulanmış, bu durum çok çeşitli fal türlerinin ortaya çıkmasına neden olmuştur. Milâttan önce 4000’li yıllara bakıldığında Mısır’da, Çin’de, Bâbil’de ve Kalde’de falcılık yapıldığı, fal ile ilgili en eski bilgilerin Mezopotamya’yı işaret ettiği de bilinmektedir. O günlerden günümüze uzanan falcılık, her dönem resim sanatına yansıdığı gibi 19.yüzyılda oryantalist resim sanatında da sıklıkla ele alınan konulardan biri olmuştur. Batı kültüründe ön plana çıkmayan fal çeşitlerinin, Doğu kültüründe tam aksi olması Oryantalist sanatçıların dikkatini çekmiştir. Örneğin Doğu bölgelerinde oldukça popüler olan kum falı, Batı kültüründe olmadığından Avrupa resmine yansımamıştır. Dolayısıyla oryantalist ressamlar, Doğu kültüründe çeşitli fal sahnelerine yönelik ilgiyi ve falcıların yarattığı gizem duygusunu resimlerinde yansıtmayı tercih etmiştir. Bu sahneler genellikle bir falcının etrafında toplanmış insanları veya bir kişiyi falcının kehanetlerini dinlerken göstermektedir. Bununla beraber, sahnelerde genellikle egzotik giysiler giymiş falcılar, Doğulu veya çingene olarak nitelendirilebilmektedir. Batı resmindeki örneklerin çoğunda da böyle olması dikkat çekicidir. Ama oryantalistlerin resimleri, hem giysileri hem bulundukları mekân ve etraflarındaki eşya ile Batılılar için farklı bir ortam sunmaktadır. Bu doğrultuda, özellikle oryantalist resimlerdeki fal ve falcı örnekleri, bu tezde ele alınmış; bunun öncesindeki Doğulu falcıları içeren resimlere de kısmen yer verilmiş, oryantalizmin 20.yüzyıla uzanan örneklerine de kısaca değinilmiştir.

Fortune telling is defined as a method that aims to understand the present or future, employing certain technical knowledge and tools. This pursuit stems from curiosity about the unknown. Throughout history, people have consistently wondered about the unknown and the mysterious, and the accompanying desire to learn led to the emergence of fortune telling. For this reason, fortune tellers have become respected figures in society. Fortune telling has been practiced with different methods and techniques in every society, leading to the emergence of a wide variety of fortune telling styles. Looking back to 4000 BC, fortune telling was practiced in Egypt, China, Babylon, and Chaldea, with the earliest recorded evidence of fortune telling dating back to Mesopotamia. Fortune-telling, which has existed since those days and continues to this day, has been a frequent theme in Orientalist painting, reflecting every period of time. The fact that fortune-telling, while not prominent in Western culture, was quite the opposite in Eastern culture, attracted the attention of Orientalist artists. For example, sand fortune-telling, which was quite popular in Eastern regions, was not reflected in European painting because it was not present in Western culture. Therefore, Orientalist painters chose to reflect the interest in various fortune-telling scenes in Eastern culture and the sense of mystery created by fortune-tellers in their paintings. These scenes often depict people gathered around a fortune-teller or a single person listening to the fortune-teller's prophecies. Fortune-telling, which has existed since those days and continues to this day, has been a frequent theme in Orientalist painting, reflecting every period of time. The fact that fortune-telling, while not prominent in Western culture, was quite the opposite in Eastern culture, attracted the attention of Orientalist artists. For example, sand fortune-telling, which was quite popular in Eastern regions, was not reflected in European painting because it was not present in Western culture. Therefore, Orientalist painters chose to reflect the interest in various fortune-telling scenes in Eastern culture and the sense of mystery created by fortune-tellers in their paintings. These scenes often depict people gathered around a fortune-teller or a single person listening to the fortune-teller's prophecies.