Angiotensin II ve kalsiyum kanal inhibisyonunun ESWL sonrası gelişen fibrozisi önlemedeki rolü

Abstract

ESWL tedavisinde uygulanan şok dalgasının şiddeti ve sayısına bağlı olarak tübüler, interstisyel, glomerüler değişiklikler meydana gelmekte ve bu değişikliklerin bir kısmı kronik dönemde tübülointerstisyel fibrozise yol açmaktadır. Transforming growth faktör-Beta 1 (TGF-ß 1) gelişen fibrozisi uyaran en önemli faktördür. Çalışmamızda ESWL uygulanan sıçanları 3 gruba ayırdık. 1. gruba tedavi verilmezken, 2. gruba angiotensin II reseptör blokörü losartan, 3. gruba ise kalsiyum kanal blokörü diltiazem verildi. Losartan ve diltiazem verilerek fibrozis önlenmeye çalışıldı. Doku TGF-ß 1 düzeyleri immünohistokimyasal boya ile semikantitatif yöntemle ölçülerek karşılaştırıldı. Sham-opere böbreklerle diğer 3 grup TGF-ß 1'le boyanma düzeyleri karşılaştırıldığında aralarında anlamlı fark bulunmuştur.(p<0,001) Tedavi almayan grubun TGF-ß l'le boyanma düzeyleri de diltiazem ve losartan gruplarından yüksek bulunmuştur.(p<0,05) Diltiazem grubunun TGF-ß 1'le boyanma düzeyleri diğer gruplardan istatiksel olarak anlamlı farklılık gösterdi. (p<0,05) Bu bulgular değerlendirildiğinde ESWL' ye bağlı TGF-ß 1 artışını, angiotensin II ve kalsiyum kanal blokajı yaparak azaltmanm ve böylece gelişecek tübülointerstisyel fibrozisi önlemenin mümkün olabileceğini gösterdik. Bu histopatolojik bulgular özellikle, soliter böbrekli, bozulmuş renal fonksiyonlu, tedavisinde sıklıkla ESWL yöntemi tercih edilen üriner sistem taş hastalığı olgularında ve pediatrik yaş grubunda daha da önemlidir.