Oncocytic neoplasms; rare adrenocortical tumours - a report of eleven patients

Abstract

Introduction: Oncocytomas of adrenal glands are extremely rare and usually present as incidentally detected masses. We aimed to present a series of patients with adrenal oncocytomas and review the literature. Material and methods: Electronic database of patients with adrenal tumours, who were admitted to the internal medicine and endocrinology and metabolism outpatient clinics of Uludag University Medical Faculty between January 2005 and November 2016, were assessed retrospectively. Those who underwent surgery and pathological diagnosis of oncocytoma (n = 11) were included to the study. The demographic, clinical, pathological, radiological, and laboratory features were evaluated. Results: Of these 11 patients, 54.5% (n = 6) were female and 45.5% (n = 5) were male. They aged between 31 and 76 years (45.36 +/- 13.68). Five (45.5%) of the masses showed endocrinological activity and were more frequent in women. The masses were 25-130 (57.63 +/- 34.04) mm in width and 20-100 (47.82 +/- 28.95) mm in length. Seven (63.6%) oncocytomas were classified as benign and the remainder as having uncertain malignant potential according to Lin-Weiss-Bisceglia criteria. Mean duration of follow-up were 24.8 (6-60) months and 38.2 (15-82) months, respectively. Conclusions: Because there are no unique clinical and imaging characteristics differentiating adrenal oncocytomas from other types of adrenal masses, it should be kept in mind in differential diagnosis of adrenal masses, especially large ones and those suspicious for adrenocortical carcinoma.

Wstęp: Onkocytoma nadnerczy to niezwykle rzadki nowotwór, zwykle wykrywany przypadkowo. Autorzy przedstawiają serię 11 przypadków chorych z guzem onkocytarnym nadnerczy oraz przegląd piśmiennictwa. Materiał i metody: Oceniono retrospektywnie elektroniczną bazę danych pacjentów z guzami nadnerczy przyjętych do Kliniki Chorób Wewnętrznych oraz Kliniki Endokrynologicznej i Zaburzeń Metabolicznych Wydziału Medycznego Uniwersytetu w Uludag w okresie od stycznia 2005 do listopada 2016 roku. Do badania włączono osoby, u których wykonano zabieg chirurgiczny i na podstawie badania histopatologicznego rozpoznano onkocytoma (n = 11). Przeanalizowano dane demograficzne, kliniczne, patologiczne, radiologiczne i laboratoryjne. Wyniki: Spośród tych 11 chorych kobiety stanowiły 54,5% (n = 6), a mężczyźni 45,5% (n = 5). Badani byli w wieku 31–76 lat (45,36 ± 13,68). Aktywność hormonalną stwierdzono w przypadku 5 guzów (45,5%), hormonalnie czynne guzy występowały częściej u kobiet. Wymiary guzów wynosiły: szerokość — 25–130 mm (57,63 ± 34,04 mm) i długość — 20–100 mm (47,82 ± 28,95 mm). Siedem guzów onkocytarnych (63,6%) sklasyfikowano jako łagodne, a pozostałe jako guzy o niepewnym potencjale złośliwości na podstawie kryteriów klasyfikacji Lin-Weiss-Bisceglia. Średni czas obserwacji wynosił odpowiednio 24,8 miesiąca (6–60 mies.) i 38,2 miesiąca (15–82 mies.). Wnioski: Z uwagi na to, że nie ma szczególnych objawów klinicznych ani cech w badaniach obrazowych odróżniających nowotwory onkocytarne od innych guzów nadnerczy, należy pamiętać o tych guzach podczas diagnozy różnicowej masy wykrytej w nadnerczach, zwłaszcza jeśli jest ona duża i budzi podejrzenie raka kory nadnerczy. (Endokrynol Pol 2018; 69 (6): 682–687)