Cezayir'in Suriye krizine yönelik dış politikası

Abstract

Değişen uluslararası sistemi, Doğu Blok’unun çöküşü ve buna bağlı olarak bölgesel ve küresel krizlerin çeşitli biçimlerde devam etmesi, Cezayir'in bağımsızlığından bu yana dış politikasını yönlendiren temel ilkenin- diğer ülkelerin iç işlerine müdahale etmeme ilkesinin - sürekliliğine ek zorluklar getiriyor. Bu durum, Cezayir'in dış politikasında bir krizin ortaya çıkmasına neden oldu ve bölgesel ve uluslararası etkisinde bir düşüşe yol açtı. Bu çalışma, Cezayir'in Suriye krizine yaklaşımını tartışmayı amaçlamaktadır. Cezayir'in karar vericilerinin, Cezayir'i tarafsız ve bir arabulucu olarak kabul edilen bir uluslararası kimlikle şekillendiren "müdahale etmeme" ilkesinin mirasıyla uyumlu bir dış söylem üretme konusundaki beceriksizliğini vurgulamaktadır. Çalışma aynı zamanda ulusal çıkarlar tarafından ortaya çıkan zorluklara da değinmekte ve bu ilkenin esnek bir şekilde uyarlanmasını gerektirmektedir. Bu tür bir ikilem, Cezayir diplomasisinin Suriye krizi ile başa çıkma ve genellikle "Arap Baharı" olarak adlandırılan ve mevcut uluslararası konuların yansımaları ile başa çıkma performansının azalmasını açıklamaktadır.The evolving international landscape, characterized by the Eastern Bloc's dissolution and the persistence of various regional and global crises, presents further hurdles to maintaining Algeria's longstanding foreign policy principle of non-intervention in the internal affairs of other nations. Consequently, a crisis has surfaced in Algeria's foreign policy, contributing to a diminishing impact on both regional and global stages. This research endeavours to examine Algeria's stance on the Syrian crisis within the framework of its foreign policy. It underscores the challenges faced by Algerian decision-makers in formulating an external narrative that stays true to the longstanding "non-intervention" principle, a cornerstone shaping Algeria's international identity marked by neutrality and recognition as a mediator. The study delves into the complexities posed by national interests, requiring a nuanced application of this principle. This dilemma elucidates the constrained effectiveness of Algerian diplomacy in addressing the Syrian crisis and navigating the complexities arising from the broader context of the "Arab Spring" and contemporary global affairs.