Yoğun bakım hastalarında tek aşamalı endoskopi rehberliği ile trakeostomi dekanülasyonundaki yetersizliğin retrospektif incelenmesi

Abstract

Amaç: Yoğun bakım tedavisi sırasında trakeostomi uygulanan hastaların, endoskopi rehberliği ile dekanülasyonu sonrası erken dönemde görülen problemleri ve dekanülasyon yetersizliğine neden olan etmenlerin ve başarısının araştırılmasını amaçladık. Metod: Etik kurul onayı alındıktan sonra Ocak 2004-Aralık 2024 tarihleri arasında üniversite hastanemizin tıbbi yoğun bakım ünitesine kabul edilen ve sonrasında kliniğimizde trakeostomi açılan, tedavisi sonrası endoskopik muayene ile değerlendirilip, dekanülasyon kararı verilen hastalar retrospektif olarak incelendi. Rekanülasyon ile ilişkili faktörleri belirlemek amacıyla, bağımlı değişken olarak rekanülasyon alınarak çok değişkenli lojistik regresyon analizi uygulandı. Bulgular: Yoğun bakımda trakeostomize takip ettiğimiz 1557 hastadan dekanülasyon kriterlerini karşılayan 308 hastaya endoskopik muayene uygulandı ve 216 hasta muayene sonrası dekanüle edildi ve 92 hasta endoskopik muayenede dekanülasyona uygun bulunmadı. Dekanüle edilen 10 hasta sonrasında rekanüle/reentübe edildi ve başarısız dekanülasyonun en sık sebebi artmış sekresyon olarak bulundu. Sonuç: Endoskopik muayenenin, havayolunun bütünlüğünün değerlendirilmesinde etkili olduğu ve dekanülasyon sonrası gelişecek komplikasyonları azalttığı görülmüş olup, dekanülasyon öncesi endoskopik muayenenin rutin bir uygulama haline getirilmesi gerektiği düşüncesindeyiz. Özellikle yoğun bakım hastalarında dekanülasyon sonrası yoğun bakımlarda en az 24 saat gözlenmesi uygun olacağı görüşündeyiz.

Objective: We aimed to investigate the early postoperative problems observed after endoscopic-guided decannulation in patients who underwent tracheostomy during intensive care treatment, as well as the factors contributing to decannulation failure and the success rate of the procedure. Methods: After obtaining approval from the ethics committee, a retrospective analysis was conducted on patients who were admitted to the medical intensive care unit of our university hospital between January 2004 and December 2024, underwent tracheostomy in our clinic, and were evaluated by endoscopic examination following treatment and subsequently deemed eligible for decannulation. To identify factors associated with recannulation, multivariable logistic regression analysis was performed using recannulation as the dependent variable. Results: Among 1,557 tracheostomized patients monitored in the intensive care unit, 308 patients who met the decannulation criteria underwent endoscopic examination. Of these, 216 patients were decannulated following the examination, while 92 patients were deemed unsuitable for decannulation based on the endoscopic findings. Among the decannulated patients, 10 required recannulation or reintubation. The most common cause of failed decannulation was found to be increased airway secretions. Conclusion: Endoscopic examination was found to be effective in evaluating airway integrity and in reducing post-decannulation complications. iv We believe that routine endoscopic evaluation should be adopted as a standard practice prior to decannulation. In particular, we recommend that intensive care patients be monitored in the ICU for at least 24 hours following decannulation.