COVID-19 sonrasında çalışanların yaşam kalitesi ve sağlık durumlarına ilişkin bir değerlendirme: Bir kamu kurumu örneği

Abstract

Bu çalışma COVID-19 enfeksiyonu sonrasında bireylerin yaşam kalitesi ve devam eden semptomlarını belirlemeyi amaçlayan kesitsel bir çalışmadır. Evren Bursa Nilüfer Belediyesi çalışanlarının tümü (2542 kişi)olup %82,34 cevaplama oranı elde edilmiştir. Katılımcıların %42,35’i COVID 19 tanısı almış; %97,05’i evde tedavi görmüş, %2,95’i ise hastaneye yatmıştır. Katılımcıların %20,61’i COVID-19’u a semptomatik olarak atlatmıştır. Tanı alanlarda yorgunluk (%61,49), kas eklem (%55,38) ağrısı ve öksürük(%41,79) en sık 3 semptom olmuştur. Katılımcıların %8,13’ünde Uzamış Semptomatik COVID-19, %11,41’inde ise Post-COVID-19 Sendromu gelişmiş olabileceği düşünülmektedir. COVID-19 tanısı alan ve almayanlar arasında son 6 ayda şikayet varlığında anlamlı fark bulunmuştur. Bu şikayetlerden yorgunluk, öksürük, tat– koku almada değişiklik, odaklanma ve hafıza sorunları tanı alanlarda anlamlı olarak fazladır. Tanı alanlardan son 6 ayda semptomu olanların %42,12’si en az bir şikayetinin COVID-19 sonrasında geliştiğini belirtmiştir. Yaşam kalitesi (SF-36) skorları açısından da gruplarda anlamlı fark bulunmuş ama son 6 ayda COVID-19 tanısı almış olanlar ve semptomlarının COVID-19 sonrasında başladığını belirtmeyenler dışlandığında sadece fiziksel fonksiyon, fiziksel rol ve ağrı skorlarında anlamlı farklılığın korunduğu gözlenmiştir. Cinsiyetler açısından değerlendirildiğinde; semptom varlığı ve daha düşük yaşam kalitesi skorları kadınlar için anlamlı olarak bulunmuştur. Son 6 ay içinde semptom varlığı ve SF-36 skorları değişkenler açısından modellendiğinde yaş, cinsiyet, COVID-19 tanısı alma gibi faktörler anlamlı bulunmakla birlikte modellerin açıklayıcılığı düşük olmuştur. COVID-19 tanısı alma ile güncel sağlık durumu açısından farklılıklar bulunmakla birlikte önceki sağlık durumlarına ilişkin verilerin bulunmaması bu farklılığın COVID-19’a bağlı olduğunun kesin kanıtına engeldir. Çalışmamız bu yönüyle rutin toplumsal sağlık izleminin gerekliliğini de öne koymuştur.This is a cross-sectional study that aims to determine the quality of life and ongoing symptoms of individuals after the COVID-19 infection. The research population was all the Bursa Nilüfer Municipality employees (2542 people), and a response rate of 82.34% was obtained. 42.35% of the participants were diagnosed with COVID-19; 97.05% received treatment at home and 2.95% were hospitalized. 20.61% of the participants recovered from COVID-19 asymptomatically. Fatigue (61.49%), muscle joint pain (55.38%), and cough (41.79%) were the three most common symptoms in those diagnosed. 8.13% of the participants may have developed Prolonged Symptomatic COVID-19 and 11.41% may have developed Post-COVID-19 Syndrome. A significant difference was found in the presence of complaints in the last 6 months between those diagnosed with COVID-19 and those who were not. Among these complaints, fatigue, cough, change in taste and smell, concentration, and memory problems are significantly more common in those diagnosed. Of those diagnosed who had symptoms in the last 6 months, 42.12% stated that at least one of their complaints developed after COVID-19. There was also a significant difference between the groups in terms of quality of life (SF-36) scores, but when those who were diagnosed with COVID-19 in the last 6 months and those who did not state that their symptoms started after COVID-19 were excluded, it was observed that only the physical function, physical role, and pain scores maintained a significant difference. When evaluated in terms of gender, the presence of symptoms and lower quality of life scores were found to be significant for women. When the presence of symptoms and SF-36 scores in the last 6 months were modeled in terms of variables, factors such as age, gender, and being diagnosed with COVID-19 were found to be significant, but the explanatory nature of the models were low. Although there are differences in terms of being diagnosed with COVID-19 and current health status, the lack of data on previous health status prevents definitive proof that this difference is due to COVID-19. In this respect, our study also highlights the necessity of routine social health monitoring.