Kedilerde Ovarian Remnant Sendromunda Anti-Müllerian Hormon ve antral folikül sayısı temelinde tanısal ve klinik yaklaşımlar

Abstract

Ovarian Remnant Sendrom (ORS), kısırlaştırma operasyonu sonrasında vücutta kalan fonksiyonel over dokusuna bağlı olarak gelişen, genellikle kızgınlık benzeri davranışlarla ortaya çıkan klinik bir tablodur. Bu çalışmada, ORS tanısı konmuş 28 dişi kedi ile kısırlaştırma isteği ile getirilen 24 sağlıklı dişi kedi kontrol grubu olarak değerlendirilmiştir. Serum Anti-Müllerian Hormon (AMH) düzeyleri ölçülmüş, over dokuları histopatolojik olarak incelenmiş, hacimleri hesaplanmış, antral folikül sayımları (AFS) yapılmış ve klinik bulgular ile birlikte kapsamlı bir değerlendirme yapılmıştır. ORS grubunda ortalama serum AMH düzeyi 0,97 ± 0,21 ng/mL iken, kontrol grubunda 5,64 ± 0,24 ng/mL bulunmuş ve fark anlamlı bulunmuştur (P<0,0001). Yine AFS, kontrol grubunda anlamlı şekilde daha yüksek bulunurken (P <0,0001), ORS grubunda AMH düzeyi ile büyük antral folikül sayısı arasında pozitif korelasyon saptanmıştır (P=0,003). Kontrol grubunda ise AFS ile AMH düzeyi arasında ilişki bulunmuştur (P=0,035). Over hacmi açısından iki grup arasında fark (P=0,014) tespit edilmesine rağmen, doku hacminin AMH düzeyine etkisi tespit edilememiştir (ORS: P=0,855; Kontrol: P=0,844). Foliküler kist bulunan kedilerde östrus benzeri davranış skorlarının daha yüksek bulunması (P=0,010), bu patolojinin klinik semptomların şiddetlenmesinde rol oynayabileceğini göstermektedir. Ayrıca kistik korpus luteumu bulunan kedilerde serum AMH düzeyi, bulunmayan kedilere göre daha düşük (P=0,001) bulunmuştur. Sonuç olarak, kedilerde ORS’nin yalnızca hormonal değil, adneksiyel patolojilerle birlikte ele alınması gereken çok boyutlu bir tablo sunduğunu, AMH’nin küçük kalıntılarda dahi tanısal değerini koruduğunu, foliküler kistlerin en sık patoloji olarak östrus benzeri davranışlarda artış ile lişkili olduğunu ve AMH’nin klinik pratikte güvenilir bir biyobelirteç olmasına rağmen kesin tanı için davranışsal bulgular, klinik muayeneler ve hormon ölçümleriyle birlikte değerlendirilmesi gerektiği kanaatine varılmıştır.Ovarian Remnant Syndrome (ORS) is a clinical condition that develops due to the presence of functional ovarian tissue remaining after a spaying procedure and typically manifests with estrus-like behaviors. In this study, 28 queens diagnosed with ORS and 24 healthy queens presented for elective spaying were evaluated as the control group. Serum Anti-Müllerian Hormone (AMH) concentrations were measured, ovarian tissues were examined histopathologically, volumes were calculated, antral follicle counts (AFC) were performed, and a comprehensive evaluation was carried out together with clinical findings. The mean serum AMH concentration was 0.97 ± 0.21 ng/mL in the ORS group and 5.64 ± 0.24 ng/mL in the control group, and this difference was found to be significant (P<0.0001). Similarly, AFC was significantly higher in the control group (P<0.0001), while a positive correlation was observed between AMH concentration and large antral follicle count in the ORS group (P=0.003). In the control group, a significant correlation was also found between AFC and AMH concentration (P=0.035). Although a difference in ovarian volume was detected between the two groups (P=0.014), no effect of tissue volume on AMH concentration was observed (ORS: P=0.855; Control: P=0.844). Queens with follicular cysts had significantly higher estrus-like behavior scores (P=0.010), suggesting that this pathology may play a role in intensifying clinical symptoms. In addition, queens with cystic corpora lutea had lower serum AMH concentrations compared to those without (P=0.001). In conclusion, ORS in queens presents a multifaceted condition that should be considered not only hormonally but also in conjunction with adnexal pathologies. AMH retains its diagnostic value even in small remnants; follicular cysts, the most common pathology, are associated with increased estrus-like behaviors; and while AMH is a reliable biomarker in clinical practice, definitive diagnosis should be made by evaluating it together with behavioral signs, clinical examinations, and hormone assays.