Issızlaştırılmış yalnızlık formu: Modern bireyin yaşlılığı meselesi

Abstract

Bu çalışmada yalnızlığın anlamına dair bir okuma yapılmaktadır. Bu okuma literatüre ilişkin derin bir araştırmayı içerir. Araştırmanın temel iddiası yalnızlığın esas anlamının tahrip edilmesiyle ıssızlaştırıldığıdır. Issızlaştırılmıştır, çünkü yalnızlığa kudretli anlamını veren “hakikat” yerinden ilga edilmiştir. Yalnızlığın anlamında yaşanan bu köklü değişim Tanrı’nın ölümünün ilanıyla başlayan sürece tekabül etmektedir. Bu durum çalışmamızda geleneğin taşıyıcısı olan cemaat ile modern felsefesinin temsili olan cemiyet arasındaki ilişkiyi irdelemeyi mecbur kılmaktadır. Esasen geleneği kuşatan kutsal anlayış insanın bütün hayatına nüfuz eder. Yalnızlık ise bu anlam dünyasında Tanrı’nın insanla her an ve her yerde beraber olduğu kabulüyle tercih edilen bir muhtevaya sahiptir. Bu kontekste yalnızlık ancak kulun Tanrı ile diyaloğunun gücünü arttıracağı, nefsini O’nunla arasındaki bağı bozan her şeyden arındıracağı bir imkandır. Oysa modern felsefe hakikatin reddiyle insanın anlam dünyasını tahrip etmiştir. Bu tahribat yeri doldurulamayan bir anlam boşluğuna sebep olmuştur. Modern insanı bekleyen ise derin bir anlam krizidir. Ontolojik yalnızlık çeken bu insan için yaşayacağı her yalnızlık tecrübesi bu dünyaya mündemiç bir arayışın çaresiz ifadesidir. Ne var ki modernite böylesi bir yalnızlığı tedavi edilmesi gereken bir hastalık olarak görür. Bu durum yalnızlığın ıssızlaştırıldığı, insan için tekin olmayan bir riskin habercisidir. İnsan içinde bulunduğu bu krizden ancak tekrar yüzünü Tanrı’ya dönerek kurtulabilir. Modernite insanları yalnızlık hücrelerine böler. Bu hücrelerden biri ise huzurevleridir. Yaşlılar modern dünyanın “işe yaramayan” başka bir ifadeyle yeterli randımanı/ performansı gösteremeyen düşkünleridir. Modernite ise insana biteviye çalışmayı vaaz eder. Yaşlılar ise modernitenin taleplerini yeterli düzeyde karşılayamayan yüklerdir ve onlar mükerreren ölümü hatırlatırlar. Bundan dolayı gözden uzak yerlerde yaşamaları gerekir. Ölüme hükmetmeye çalışan bu anlayış, modernitenin gençleşme vurgusunun temelidir. Yaşlılar ise ya görünümlerini gençleştirecek ya da toplumun periferisinde göze görünmeden yaşayacaktır. Bu ise onların toplumdan izole edildiği yalnızlık tecrübeleridir.This study examines the meaning of loneliness. It involves a deep exploration of the literature on this subject. The central claim of the study is that loneliness has been desolation through the destruction of its essential meaning. It has been rendered displaced because the "truth" that gives powerful meaning to loneliness has been displaced. This radical change in the meaning of loneliness corresponds to the process that began with the proclamation of the death of God. This situation necessitates an examination in our study of the relationship between the community, which embodies tradition, and society, which represents modern philosophy. The sacred understanding that encompasses tradition permeates all aspects of human life. Loneliness, in this realm of meaning, holds a content preferred for its acceptance that God is with humanity at all times and places. In this context, loneliness becomes a possibility that enhances the power of dialogue between the servant and God, purging oneself of anything that disrupts the bond with Him. However, modern philosophy has destroyed the world of meaning by denying truth. This destruction has led to an irreparable void of meaning. Modern man faces a profound crisis of meaning. For this person experiencing ontological loneliness, every experience of solitude in life is a desperate expression of an unfulfilled search within this world. However, modernity views such loneliness as a disease in need of treatment. This situation signifies the desolation of loneliness, heralding an insidious risk for humanity. The only escape from this crisis for humanity lies in turning back towards God. Modernity divides people into cells of loneliness, one of which is nursing homes. The elderly are seen as 'useless' in the modern world—in other words, as those who cannot show sufficient efficiency or productivity. Modernity preaches ceaseless work to people. The elderly, however, are burdens who cannot meet modernity’s demands adequately, and they constantly remind us of death. For this reason, they are expected to live out of sight. This perspective, which seeks to exert control over death, forms the foundation of modernity’s emphasis on youthfulness. The elderly are thus expected to either rejuvenate their appearance or live inconspicuously on society’s periphery. This is their experience of isolation from society in a state of loneliness.