Eskişehir ili’nde tarım sektörünün sosyo–ekonomik yapısının analizi

Abstract

Dünyada küresel ısınmanın gittikçe arttığı günümüzde, üzerinde durmamız gereken en önemli meselelerden birisi de gıda israfını önlemek olmalıdır. Üzerinde yaşadığımız bu gezegende kaynaklar sınırsız değildir. Bu yüzden, çiftçilerimizin emek vererek ürün yetiştirmeye çalıştığı bu toprakları gelecek nesillere kayıpsız bir şekilde aktarmak zorunluluk haline gelmiştir. Yapılan bu çalışma, Eskişehir İl’inde tarım sektörünün sosyo ekonomik yapısını ortaya koyarken aynı zamanda eksiklikleri de göz önüne sererek tarımda sürdürülebilirliği hedeflemektedir. Eskişehir İli'nde tarım sektörü, gıda güvenliğinin ve kalitesinin sağlanması amacıyla önemli faaliyetler yürütmektedir. Araştırmada ilin coğrafi konumu, jeolojik ve toprak yapısı, iklim, bitki örtüsü, nüfus yapısı, istihdam özellikleri, gelir dağılımı, tarımsal üretim değerleri, tarım alanları, sulama durumu gibi çeşitli dinamikler incelenmiştir. Araştırma kapsamında tarımsal ürünlerin çeşitliliği, organik tarım, hayvansal ürünler, tarımsal girdi kullanımı, tarım ürünleri ithalatı ve ihracatı, üretici örgütleri ve araştırma enstitüleri gibi faktörler de değerlendirilmiştir. Ayrıca, il genelinde üretici sorunlarına değinebilmek için Eskişehir İli’nin on farklı ilçesinde faaliyette bulunan üreticilerin verileri kullanılmıştır. Gayeli olarak seçilen ve bir gübre bayisiyle çalışan 50 adet üretici ile 2023 yılında yapılan yüz yüze görüşmeler sonucunda tarım üreticilerinin demografik verileri, arazi yapıları, hayvansal ve bitkisel üretim değerleri ile karşılaştıkları sorunlar ve çözüm önerileri değerlendirilmiştir. Eskişehir İli’nde tarım arazilerinin ovalarda bulunması ve sulama altyapılarıyla birlikte verimli sulama olanaklarının olması, üreticilerin sürdürülebilir tarım yapmalarına olanak sağlamaktadır. Ancak üreticilerin yaş ortalamasının yüksek olması, modern tarıma geçişte problem yaratmaktadır. Bu bağlamda, bakanlığın ve il müdürlüklerinin, üreticileri bilgilendirmeleri önem arz etmektedir. Aynı zamanda, kooperatif kültürünün oluşmaması ve kooperatifçilik faaliyetlerinin yürütülmesi konusunda bilgi eksikliklerinin yaşanması dezavantaj olarak görülmektedir.

In an era where global warming is increasingly intensifying, one of the most crucial issues we need to address is preventing food waste. The resources on our planet are not limitless. Therefore, it has become essential to transfer the lands, on which our farmers work hard to cultivate, to future generations without any loss. This study aims to highlight the socio-economic structure of the agriculture sector in Eskişehir Province while also revealing its shortcomings and targeting sustainability in agriculture. The agriculture sector in Eskişehir Province is engaged in significant activities to ensure food security and quality. The research examines various dynamics, such as the province’s geographical location, geological and soil structure, climate, vegetation, population structure, employment characteristics, income distribution, agricultural production values, agricultural areas, and irrigation status. The study also evaluates factors such as the diversity of agricultural products, organic farming, animal products, agricultural input usage, import and export of agricultural products, producer organizations, and research institutes. Additionally, to address producer issues across the province, data from producers operating in ten different districts of Eskişehir Province were utilized. Through face-to-face interviews conducted in 2023 with 50 selected producers working with a fertilizer distributor, the study assessed demographic data of agricultural producers, land structures, values of animal and plant production, as well as the problems faced and proposed solutions. The presence of agricultural lands in plains and efficient irrigation opportunities in Eskişehir Province allows producers to engage in sustainable agriculture. However, the high average age of producers poses a problem for transitioning to modern agriculture. In this context, it is important for the ministry and provincial directorates to inform producers. Additionally, the lack of cooperative culture and deficiencies in cooperative activities are seen as disadvantages.