Osteoporoz tanısı ile teriparatid tedavisi kullanan hastaların klinik özelliklerinin, görüntüleme ve biyokimyasal parametrelerinin retrospektif olarak değerlendirilmesi

Abstract

Giriş ve Amaç: Osteoporoz, düşük kemik kütlesi ve kemiğin mikro mimari yapısının bozulma sonucu kırılganlık artışı ile karakterize kronik bir kemik hastalığıdır. Anabolik bir ajan olan teriparatid tedavisinin, şiddetli osteoporoz hastalarında kemik mineral yoğunluğunu (KMY) artırdığı ve kırık riskini azalttığı gösterilmiştir. Bu çalışmanın amacı, osteoporoz tanısı ile teriparatid tedavisi kullanan hastaların klinik özelliklerinin, biyokimyasal ve görüntüleme parametrelerinin retrospektif olarak değerlendirilmesi, tedavi etkinliği ve olası yan etkilerinin incelenmesidir. Yöntem: Bursa Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde 01/01/2017-01/09/2023 yılları arasında teriparatid tedavisi başlanan 53 hasta değerlendirilmiştir. Hastaların demografik verileri, komorbid hastalıkları, tedavi süreleri ve yan etkiler incelenmiş; tedavi öncesi ve sonrası kırık öyküsü, KMY ve biyokimyasal parametreler karşılaştırılmıştır. Bulgular: Tedavi başlanan 48 hastanın verileri tam olan 47’sinden %57,4’ü 18 aylık tedavi süresini tamamladı. Ortalama tedavi süresi 14,5 ay olarak bulundu. Biyokimyasal tetkikler incelendiğinde nötrofil ve lökosit sayısındaki azalma dışında istatistiksel olarak anlamlı değişiklik saptanmadı. Lomber vertebra KMY’sinde anlamlı bir artış gözlenirken (p=0,011), femur boynundaki artış istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (p=0,201). Yan etki nedeniyle tedaviyi bırakma oranı %5 idi. Yeni kırık gelişme oranı %2,3 olarak saptandı. Sonuç: Teriparatid tedavisi, lomber KMY’de anlamlı artış sağlayarak etkili ve güvenli bir seçenek olduğunu göstermiştir. Ancak tedaviye devam oranlarının düşük olması, etkinliği sınırlamaktadır. Hasta eğitimine yönelik programların geliştirilmesi ve takiplerin iyileştirilmesi tedavi başarısını artırabilir.

Introduction and Objective: Osteoporosis is a chronic bone disease characterized by low bone mass, impaired microarchitecture, and increased fragility. Teriparatide, an anabolic agent, has been shown to increase bone mineral density (BMD) and reduce fracture risk in patients with severe osteoporosis. This study aims to retrospectively evaluate the clinical characteristics and biochemical and imaging parameters of patients receiving teriparatide therapy, as well as to assess its efficacy and potential side effects. Methods: A total of 53 patients who began teriparatide therapy at Bursa Uludağ University Faculty of Medicine between January 1, 2017, and September 1, 2023, were evaluated. Demographic data, comorbidities, treatment durations, and side effects of the patients were examined. Fracture history, BMD, and biochemical parameters before and after the treatment were compared. Results: Among 48 patients started treatment, 47 patients whose data were complete included in the study. Of 47 patients 57.4% completed the 18-month treatment period, with an average treatment duration of 14.5 months. Biochemical tests indicated no statistically significant changes, except for a decrease in the number of neutrophils and leukocytes. A significant increase in lumbar spine BMD was observed (p=0.011), while the increase in femoral neck BMD was not statistically significant (p=0.201). The rate of treatment discontinuation due to side effects was 5%, and the incidence of new fractures was 2.3%. Conclusion: Teriparatide therapy is an effective and safe treatment option, significantly improving lumbar BMD. However, low treatment adherence limits its overall efficacy. Developing patient education programs and enhancing follow-up strategies may improve treatment outcomes.