Bu çalışma, feminist düşüncenin gelişiminde önemli bir yeri olan Simone de Beauvoir’nın, kadını erkeğin yokluğu, eksik ötekisi olarak tanımlayan, rasyonaliteyi erilliğe, duygusallığı ise dişilliğe eşitlediğine inanılan Batı felsefesi geleneğine karşı feminist duruşunu hatırlatma niyetindedir. Bu çerçevede, Beauvoir’nın ontolojik ikiciliğin her türünü reddeden, kadınların niçin bastırıldıklarını açıklarken, hakiki anlama ve açıklamanın bastırılanın, tahakküm altına alınanın sesine kulak vermekle mümkün olacağını savunan tavrına yer verilmektedir.
