The defense of externalism about reasons from a new perspective

Abstract

Some philosophers contend that people who accept certain moral judgments act in accordance with these judgments, and that it is odd for people to accept certain moral judgments and yet to be entirely indifferent as to acting on these judgments. According to these philosophers, moral considerations people hold motivate them to act in certain ways. Nevertheless, it seems possible for people to be indifferent to moral judgments they believe while acting. This is the main focus of the objection externalists raised against internalist claims just mentioned. I think that externalists are on the right track in criticizing the internalist contention that the connection between holding a moral belief and motivation to act is necessary. Accepting a moral principle may not have any corresponding motivation to act on the relevant principle. The arguments brought against internalism within the traditional reason/passion framework are not, however, strong enough to defeat it conclusively. Instead of the dualistic framework, I propose a new perspective based on a triadic division of soul, and the idea of autonomy of will, which I believe, help us definitely condemn internalism.Bazı belli ahlaki yargıları kabul eden insanların bu yargılara göre davrandığını, ve insanların belli ahlaki yargıları kabul ederken sıra eyleme geldiğinde bu yargılar açısından tarafsız bir tutum içinde olmalarının çok garip olduğunu iddia etmektedir. Bu filozoflara göre, insanların inandıkları ahlaki düşünceler onları belirli bir şekilde davranmaya sevk eder. Ancak, insanların sıra eyleme geldiğinde kabul ettikleri ahlaki yargılara karşı tarafsız olmaları mümkün görünmektedir. Bu externalistlerin internalistlerin sözü edilen iddialarına karşı yaptıkları itirazın temel odak noktasıdır. Ben externalistlerin, ahlaki bir inanca sahip olmakla o inanca dayanarak eylemde bulunmak arasında zorunlu bir bağ olduğu yolundaki internalist iddiayı eleştirmekle doğru iz üzerinde olduklarını düşünüyorum. Bir ahlak ilkesini kabul etmek eylemde bulunurken zorunlu olarak o ilkeye göre hareket etmek sonucunu doğurmayabilir. Ne var ki, geleneksel olarak akıl/duygu çerçevesinde internalizme yöneltilen eleştiriler internalizmi kesin olarak yenilgiye uğratacak kadar güçlü değildir. Bu ikili çerçeve yerine bu yazıda internalizmi kesin olarak başarısızlığa uğratacağını düşündüğüm, ruhun üçlü bölümüne ve iradenin otonomluğuna dayalı yeni bir perspektif önereceğim.