Diabetes mellitusun donuk omuz tedavisinde uygulanan interskalen blok altında rehabilitasyon başarısına etkisi - retrospektif çalışma

Abstract

Donuk omuz, omuzun hareket kısıtlılığı ile seyreden ve ağrıya yol açan bir hastalığıdır. Kas iskelet sistemi patolojileri içinde ilk sıralarda yer alır.Çalışmanın amacı bir risk faktörü olan diabetesmellitusun (DM) donuk omuz tedavisinde uygulanan interskalenkateter altında egzersize etkisini incelemektir. 2014-2019 yılları arasında donuk omuz şikayetiyle başvuran ve interskalen blok altında egzersiz tedavisi alan 21 hasta (16 kadın 5 erkek) fizik muayene değerlerive klinik bulguları ile retrospektif olarak değerlendirildi. İşlem sonrası minimum değerlendirme süresi 6 aydı. Hastalar risk faktörü olan DM tanılı olanlar ve olmayanlar olarak 2 gruba ayrıldı. (13 diabetsiz-8 diabetli) Ortalama yaş 59,4 (min42 -max 86) idi. İki hasta grubunun blok öncesi ve son izlemdeki omuz hareket açıklıkları ve fonksiyonel durumları goniometrik ölçüm ve UCLA (University of California Los Angeles) anketi kullanılarak ölçüldü. Sonuçlar istatistiki olarak analiz edildi. Yapılan istatistik sonucunda her iki grubunda interskalen blok uygulamasından anlamlı yarar gördüğü gözlendi. Diabetin eşlik etmediği donuk omuz tanılı hastaların EHA (Eklem Hareket Açıklığı) ve UCLA skorlarındaki iyileşmenin diabetli hastalarınkinden anlamlı olarak fazla olduğu görüldü (p<0,05). Donuk omuzun en sık görüldüğü yaş, aktif orta yaştır. Sosyo-ekonomik kayıpları en aza indirmek için hastaların erken dönemde çalışma ve sosyal yaşantılarına dönmesi önemlidir. Tedavide anestezi altında manipülasyon kullanılabilmektedir fakat anestezinin etkisi geçtikten sonra manipülasyondaki kazanımın ciddi bir kısmı kaybedilmektedir. Bunu engellemek için interskalen blok kateteri (kontrollü aneljezi) altında rehabilitasyon hedeflenmektedir. DM’lu donuk omuzun prognozu daha kötüdür. İnterskalen blok altında rehabilitasyon donuk omuzun etyolojisinden bağımsız olarak hareket açıklığında ve fonksiyonda anlamlı iyileşme sağlamaktadır. DM’lu hastaların son kontrollerindeki gerek hareket açıklıkları, gerekse fonksiyonel skorları DMlu olmayanlardan istatistiksel olarak daha kötüdür.

Frozen shoulder(FS) is one of the most important musculoskeletal diseases that causes severe pain and loss of joint motion. The aim of this study is to observe the effect of diabetes mellitus(DM) on exercise under the interscalene block in the treatment of frozen shoulder. Twentyone patients (16 females, 5 males) with frozen shoulder who were treated with exercise under interscalene block between 2014-2019 were evaluated retrospectively. The minimum postoperative follow-up was 6 months. The patients were divided into two groups as those with and without DM (13 without DM-8 DM). The mean age was 59.4(min 42 -max 86) .Shoulder range of motion and functional status wereevaluated using goniometric measurement and UCLA questionnaire before the block and at the last follow-up. The results were analyzed statistically. As a result, it was observed that rehabilitation with interscalene block catheter useful for both groups. Interscalene block has better results for non-diabetic frozen shoulders than diabetics (p <0.05). FS is most prevalent in the active-middle age. Early rehabilitation is vital to reduce the detrimental socio-economic effects of the disease. Manipulation under anesthesia is effective to improve range of motion but a significant degree of gain is lost once anesthesia is over. To minimize this, rehabilitation may be performed using interscalene block catheter. Prognosis of FS in patients with DM is worse than other etiologies. Rehabilitation under interscalene block provides significant improvement in range of motion in all patients with FS. Improvement in both the range of motion and functional scores of the patients with DM isless than those without DM.