Gelişmekte olan ülkelerde üretim teknolojisi ve istihdam sorunu

Abstract

Bugün, iktisadi kalkınma ile sanayileşmenin ayni şey olduğu hiç tartışmasız kabul edilmektedir. Sanayileşmenin, bir taraftan sosyal ve ekonomik yapıda hızlı bir değişme ve gelişmeye yol açan dinamik güçleri oluştururken, diğer taraftan da, ülkenin işsizlik sorununa_ bir çözüm getireceğine inanılmaktadır. Bununla beraber, gelişmekte olan ülkelerde sanayileşmenin, gerçekte ümit edildiği ölçüde bir istihdam yaratıcı gelişme sağlamadığı, bu ülkelerde hiç değilse kısa dönemde sanayi sektöründeki istihdam artışının emek arzının çok altında bir seyir takibettiği anlaşılmış bulunmaktadır. İkinci Dünya Savaşından bu yana gelişmekte olan bir çok ülkenin sanayileşme tecrübesi göstermektedir ki, ekonominin dinamik sektörünü oluşturan sanayi sektöründeki istihdam artış oranı « . . . şehir nüfus artış oranının gerisine düşmüş olmakla kalmayıp, nüfusun genel büyüme oranının da altına düşmüştür. Bütün Latin Amerika için 1945 - 60 döneminde şehir nüfusunun artış oranı % 4.3, ziraat dışı sektörlerde aktif nüfusun büyüme oranı % 3.9 iken, imalat sanayiinde, yıllık istihdam artış oranı % 2.8 olmuştur (¹). Örneğin, «Brezilya' da 1950-60 yıllarında şehir nüfusu % 5.4 artmış iken imalat sanayiinde yıllık istihdam artış oranı % 2.6 olmuştur. Dünyanın diğer kısımlarında da durum bundan farklı değildir.» (²) Bu çalışmanın amacı, gelişmekte olan ülkelerde sınaileşmenin istihdam üzerine etkisi, kullanılan üretim teknolojisinin seçimi ve bunun istihdam yönünden hasıl ettiği neticeler, üretim ve istihdam arasında ortaya çıkan çatışma ve böyle bir çatışmanın giderilmesi veya yumuşatılmasında takibedilecek politika tedbirlerinin incelenmesi olacaktır.