Hayat bilgisi dersinde Web 2.0 araçlarının öğrencilerin kendi kendine öğrenme düzeylerine ve tutumlarına etkisi

Abstract

Bu araştırmanın amacı ilkokul Hayat Bilgisi dersi kapsamında yer alan "Güvenli Hayat" ünitesinin Web 2.0 tabanlı dijital araçlar aracılığıyla öğretilmesinin öğrencilerin teknoloji destekli kendi kendine öğrenme düzeyleri ile derse yönelik tutumları üzerindeki etkilerini incelemektir. Çalışma nicel araştırma yaklaşımlarından deneysel desen çerçevesinde gerçekleştirilmiş olup veri toplama aracı olarak öğrencilerin kendi kendine öğrenme becerilerini ölçen anketler ile Hayat Bilgisi dersine yönelik tutum ölçekleri kullanılmıştır. Araştırma sürecinde deney grubuna Web 2.0 araçları (Kahoot!, EBA, Wordwall) ile desteklenmiş öğretim etkinlikleri uygulanmış, kontrol grubuna ise mevcut öğretim programındaki yöntemlerle aynı ünite sunulmuştur. Elde edilen bulgular Web 2.0 araçlarının kullanıldığı öğretim sürecinin öğrencilerin öğrenme sürecine daha etkin katılım göstermelerine olanak sağladığını ve bu katılımın kendi kendine öğrenme becerilerinde anlamlı bir artışla sonuçlandığını ortaya koymuştur. Öğrencilerin Hayat Bilgisi dersine yönelik tutumlarında da olumlu yönde değişim gözlemlenmiş olmakla birlikte, bu değişim istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır. Sonuç olarak Web 2.0 teknolojilerinin öğrencilerin bireysel öğrenme sorumluluğunu geliştirmede ve öğrenme sürecine aktif katılımını teşvik etmede etkili bir araç olduğu görülmektedir. Bu doğrultuda ilkokul düzeyindeki öğretim programlarında Web 2.0 temelli öğretim uygulamalarının yaygınlaştırılması ve dijital pedagojik yaklaşımların eğitim süreçlerine daha fazla entegre edilmesi önerilmektedir.The primary aim of this study is to examine the impact of teaching the "Safe Life" unit, which is included in the Life Sciences curriculum at the primary school level, through the use of Web 2.0-based digital tools on students' self-directed learning levels supported by technology, as well as their attitudes towards the course. This research was conducted using a quantitative experimental design. Data were collected through self-directed learning skills questionnaires and attitude scales specifically developed for the Life Sciences course. During the study, the experimental group received instruction enriched with various Web 2.0 tools—such as interactive online applications, digital presentation tools, and collaborative learning platforms—while the control group was taught the same unit using traditional instructional methods. Findings revealed that the integration of Web 2.0 tools significantly enhanced students' active engagement in the learning process and contributed meaningfully to the development of their self-directed learning skills. Although a positive shift was observed in students’ attitudes towards the Life Sciences course, this change was not found to be statistically significant. In conclusion, the use of Web 2.0 technologies appears to be an effective means of promoting active participation and fostering individual learning responsibility among primary school students. In line with these findings, it is recommended that Web 2.0-based instructional practices be more widely integrated into primary education curricula and that digital pedagogical approaches be adopted more extensively in educational settings.