Onto-teoloji ve kavramsal putperestlik

Abstract

Bu çalışma Fransız filozof Luc Marion’nun (1946-), Heidegger’in onto-teoloji kavramından hareketle metafiziğin hem Varlık hem de varolanlar arasındaki ilişkiyi nasıl düşündüğünü ve Tanrı’nın bu düşünceye nasıl dahil edildiğinden hareketle de onto-teolojinin putperestlik içerdiği düşüncesinin haklılığını tartışmaktadır. Marion’a göre her ne kadar felsefe, Tanrı’yı en yüksek ya da mükemmel ve sonsuz varlık olarak ele almış olsa da tam da bu ele alış nedeniyle aslında putperestlik sınırları içine dahil olur. Ona göre bu, Skolastik düşünceden başlamak üzere Heidegger’e kadar süren ve Tanrı’yı metafiziksel bir tasavvur nesnesi olarak gören düşüncenin ortak özelliğidir. Onto-teoloji eleştirisini Hiedegger’den alan Marion, buna rağmen onun da Varlık söz konusu olduğunda putperest bir çizgide kaldığını iddia eder. Varlık, bir varolan aracılığıyla düşünülür ve bu da ontolojik farkı) ifade eder. Marion bu farkın görmezden gelindiğini ifade ederken, Tanrı’nın ölümünün bu durumda bir fırsat yarattığını söyler. Bu da Tanrı’nın onto-teolojik ve putperest eğiliminin ortaya çıkması anlamına gelmektedir. Onto-teoloji eleştirisini Nietzsche ve Heidegger gibi düşünürler üzerinden temellendiren Marion, onto-teolojinin ve putperest eğilimin nedenleri açıklayarak, bundan nasıl kaçınılabileceğine yönelik kendi alternatifini sunmaktadır.

This paper discusses French philosopher Luc Marion’s (1946-) idea about Heidegger’s concept of onto-theology, how metaphysics thinks about the relation between Being and beings, and how God is included in this thinking, and the justification for the idea that onto-theology is idolatrous. According to Marion, even though philosophy treats God as the highest or perfect and infinite being, it is precisely because of this treatment that it actually borders on idolatry. According to him, this is a common characteristic of the thought starting from Scholastic thought and continuing until Heidegger, which sees God as an object of metaphysical imagination. Marion, who takes his criticism of onto-theology from Heidegger, nevertheless claims that he, too, remains in an idolatrous line when it comes to Being. Being is thought through a being, and this implies ontological difference. While Marion states that this difference is ignored, he says that God’s death creates an opportunity in this situation. This means that God’s ontotheological and idolatrous disposition is revealed. Basing his critique of onto-theology on thinkers such as Nietzsche and Heidegger, Marion explains the causes of onto-theology and the idolatrous tendency and offers his own alternative on how to avoid it.