Kapitalosen çağında sanat eğitimi

Abstract

Kapitalosen önermesi öncelikli olarak Antroposen yani insan çağı olarak kabul görmüş günümüz çağının içinde bulunduğu krizin, Kapitalizmin üretildiği alan olarak doğayı ve bu duruma bağımlı olan doğanın bütün paydaşlarının sömürüldüğü girift bir etkileşim alanını işaret eder. Söz konusu önerme sorunlarımızı tartıştığımız düalist çerçeveyi reddederek, sosyal sorunlar ve ekolojik problemler olarak ayrıştırılmasının bir eleştirisini dile getirir. Kapitalizmin toplumsal tahribatı sadece sosyal adaletsizlik çerçevesinde değerlendirilirken, ekolojik sorunlarda kendi bünyesinde değerlendirilir. Ancak bu önermeye göre Kapitalizmin kar odaklı üretim anlayışı toplumsal ve ekolojik bir tahribata aynı anda neden olmaktadır ve birini diğerinden ayırarak söz konusu problemlerin çözümlerine ulaşılamayacağını dile getirmektedir. Bu bağlamda neo-liberal politikaların eğitim ve sanat gibi sosyal pratikleri sömürmesi ile kapitalizmin ucuz kaynak arayışı neticesinde ekolojiyi tahrip etme girişimleri farklı meseleler değildir ve aksine döngüsel yapıda bir bütünü oluştururlar. Tarihi süreçler göz önünde bulundurulduğunda doğanın dönüşümünü veya ekolojik yapının sorunlarını konuşmadan sanat veya eğitim konuşulamaz. Çünkü biliyoruz ki doğa ile ilgili anlayışlarımız daima sanatı ve eğitimi etkilemiştir. Bu bağlamda derinleşen ve etkisini günden güne daha sert bir biçimde gösteren iklim krizinin çözümlerini üretmek için alan oluşturmak ve daha önemlisi söz konusu iklim krizi gibi bir ekolojik problemin gelecekte de karşımıza çıkmaması adına sosyal tabanı yeniden inşa etmek bağlamında eğitim ve sanatın iş birliği oldukça önemlidir. Post hümanist bir döneme hazırlanan dünyanın, bugününü anlamaya çalışarak, günümüzün gelişmelerinin gelecekte sosyal yapıları nasıl dönüştüreceği üzerine düşünerek sanat eğitiminin geleceğini anlamak amaçlanmıştır.

The Capitalocene proposition primarily points to an intricate interaction area in which the crisis of today's age, which is accepted as the Anthropocene, that is, the human age, and the nature as the area where Capitalism is produced and all the stakeholders of the nature dependent on this situation are exploited. The proposition in question rejects the dualist framework in which we discuss our problems and expresses a critique of the division into social problems and ecological problems. While the social destruction of capitalism is only evaluated within the framework of social injustice, ecological problems are evaluated within itself. However, according to this proposition, the profit-oriented production approach of Capitalism causes social and ecological destruction at the same time, and it is stated that the solutions of these problems cannot be reached by separating one from the other. In this context, the exploitation of social practices such as education and art by neo-liberal policies and the attempts of capitalism to destroy ecology as a result of the search for cheap resources are not separate issues, but on the contrary, they form a whole in a cyclical structure. Considering the historical processes, it is not possible to talk about art or education without talking about the transformation of nature or the problems of ecological structure. Because we know that our understanding of nature has always influenced art and education. In this context, cooperation between education and art is very important in terms of creating a space to produce solutions to the climate crisis, which is deepening and showing its impact more severely, and more importantly, to rebuild the social base in order to prevent an ecological problem such as the climate crisis in the future. It is aimed to understand the future of art education by trying to understand the present of the world prepared for a post-humanist period, by thinking about how today's developments will transform social structures in the future.