The possibility of forgiveness: Aristotle versus Derrida

Abstract

The aim of this paper is to deal with the possibility and its conditions of forgiveness in the theory of Derrida and Aristotle. Aristotle contends that forgiveness is/should be under specific circumtances; otherwise, it is owing to some defects emanating from the forgiver, contrary to Derrida’s assertion that a pure forgiveness is unconditional. The study will try to question which of the given designs in relation to forgiveness is more competent in terms of fairness and feasibility by considering whether it is progressive. It will be claimed as a result that Derrida's notion of unconditional forgiveness does not defend the forgiver's rights, causes alienation from justice, and has a detrimental effect rather than being progressive. Contrarily, it will be argued that Aristotle's idea of conditional forgiveness treats the forgiver and the forgiven fairly, operates on the premise of justice, and should be applied to social practices because of its progressive effect.

Bu makalenin amacı, Derrida ve Aristoteles'in teorilerinde bağışlamanın olanağını ve koşullarını ele almaktır. Aristoteles bağışlamanın belirli koşullar altında olduğunu/olması gerektiğini iddia eder; ilgili koşullar karşılanmadığı takdirde bağışlama bağışlayanın karakterindeki bazı kusurlara dayandırılır. Bununla birlikte, gerekli koşulların sağlanmadığı durumlarda ilgili kişi bağışlanmaması gerektiği eylemine uygun düşecek cezai işleme tabi tutulmalıdır. Derrida bağışlamayı koşullu/koşulsuz aporiasına dayanarak ele alır. Belirli kriterler yerine getirilmesiyle açığa çıkan koşullu bağışlama tam olarak koşullu olması nedeniyle bağışlamaktan ziyade sözleşme olarak konumlandırılır. Bu nedenle eğer olanaklıysa gerçek bağışlama koşulsuz olan olarak ileri sürülür. Çalışma, bağışlamaya ilişkin olarak verilen tasarımlardan hangisinin -geliştirici olup olmadığını dikkate alarak- hakkaniyet ve uygulanabilirlik temelinde daha yetkin olduğunu sorgulamaya çalışacaktır. Sonuç olarak Derrida'nın koşulsuz bağışlama anlayışının bağışlayanın hakkını savunmadığı, adaletten uzaklaşmaya yol açtığı ve geliştirici olmaktan ziyade zarar verici bir etkiye sahip olduğu iddia edilecektir. Buna karşın, Aristoteles'in koşullu bağışlama fikrinin bağışlayanı ve bağışlananı adil bir biçimde gözettiği ve geliştirici etkisi nedeniyle toplumsal pratiklerde uygulanması gerektiği ileri sürülecektir.