Türkiye’nin terörizmle mücadelesinde Europol’ün rolü

Abstract

Kopenhag Okulu’nun güvenlikleştirme kuramı, terör tehdidinin yalnızca askeri ya da siyasi bir mesele olmadığını; toplumsal, ekonomik ve kültürel boyutlarıyla inşa edilen, siyasi aktörlerin söylem ve uygulamalarıyla şekillenen dinamik bir olgu olduğunu savunur. 11 Eylül saldırıları sonrasında terör, yalnızca bir suç olgusu olarak değil, aynı zamanda kapsamlı bir güvenlik problemi olarak yeniden yorumlanmış; bu durum devletlerin olağanüstü önlemleri meşrulaştırmasına yol açmıştır. AB, bu yeni güvenlik anlayışını benimseyerek üye devletler arasında iş birliği, istihbarat paylaşımı ve operasyonel koordinasyon mekanizmalarını devreye sokmuş; ancak Europol gibi kilit kurumlar, yapısal eksiklikler, bürokratik engeller ve koordinasyon sorunları nedeniyle pratikte beklenen performansı gösterememiştir. Bu durum yalnızca AB’nin terörle mücadele stratejilerini değil, stratejik aktörlerden biri olan Türkiye’nin operasyonel kapasitesini de olumsuz yönde etkilemektedir. Çalışma, Kopenhag Okulu perspektifi çerçevesinde AB’nin terörle mücadele yaklaşımlarını, Europol’ün işlevsel eksikliklerini ve bu eksikliklerin Türkiye’ye yansımalarını incelemektedir. Sonuç olarak, terörle mücadelede sürdürülebilir ve etkili sonuçlar elde etmek için Europol’ün stratejik yapısında köklü reformlar yapılmalı; çevre coğrafyalardaki istikrarsızlıkla mücadele, ortak terör algısının netleştirilmesi ve Türkiye gibi stratejik aktörlerle iş birliğinin güçlendirilmesi, hem kısa vadede hızlı müdahale hem de uzun vadede terörün yapısal nedenlerine yönelik politikalarla desteklenmelidir.The securitization theory of the Copenhagen School argues that the threat of terrorism is not merely a military or political issue but a dynamic phenomenon constructed through social, economic, and cultural dimensions, shaped by the discourse and practices of political actors. Following the 9/11 attacks, terrorism was reinterpreted not only as a criminal phenomenon but also as a comprehensive security problem, leading states to adopt extraordinary measures. The European Union adopted this new security paradigm by implementing mechanisms for cooperation, intelligence sharing, and operational coordination among member states. However, key TnstTtutTons such as Europol failed to deliver the expected performance due to structural defects, bureaucratic obstacles, and coordination issues. This statement negatively impacts not only the EU's counterterrorism strategies but also the operational capacity of Turkey, a strategic actor in this field. This study examines the EU’s counterterrorism approaches, Europol’s functional shortcomings, and the templates for Turkey through the lens of the Copenhagen School. Ultimately, to achieve sustainable and effective results in counterterrorism, Europol’s strategic structure must undergo fundamental reforms. Additionally, addressing the surrounding regions, clarifying a common perception of terrorism, and strengthening cooperation with strategic actors like Turkey should be supported by both short-term rapid response measures and long-term policies targeting the structural causes of terrorism.