Kula, Naci2020-11-252020-11-252000Kula, N. (2000). "Kur’an ışığında insan-çevre ilişkisinin ruh sağlığı açısından önemi". Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 9(9), 361-376.1301-3394https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/144002http://hdl.handle.net/11452/14122Atıf alanında belirtilen sayfa numaraları derginin basılı halinden alınmıştır.ister ve anladıklarını anlamlandırarak kendisi ve çevresindekilerle ilişki kurmaya çalışır. Dünyaya geldikten sonra duyu organları ile dış dünyayı anlamaya çalışır; etrafındaki nesneleri eline alır, ağzına götürür ve onları tanımak gayretindedir. Etrafındaki herhangi bir sese yönelerek ona tepki verir ve onu anlamak ister. Farklı büyüklükte ve renkte olan nesneler yada varlıklar öncelikli olarak ilgisini çeker. Böylece dünyaya geldikten sonraki ilk dakikalardan itibaren insanoğlu içinde bulunduğu ortamı tanımaya çalışmaktadır. Bu tanıma çabası aynı zamanda onun içinde bulunduğu ortamla bir ilişki içinde olmasını da sağlar. Çünkü birey etrafındakileri tanımakla kalmaz onların yaşamındaki yerini ve önemini de belirlemeye çalışır. Başta varlığını borçlu olduğu ailesini tanır ve onların kendi yaşamındaki yerini, önemini kavrar. Bu anlamlandırma ile birlikte onlarla olan ilişkisini de belirlemeye çalışır. Bu belirlemede insanın içinde bulunduğu sosyo-kültürel ortamın büyük katkısı bulunmaktadır. Çünkü insan ilk bilgileri, davranışları ailesinden öğrenmeye başlayarak zamanla toplumsal bir takım değerlerle hayatını sürdürecek zengin bir birikime ulaşır. Bireyi büyük ölçüde içinde bulunduğu sosyokültürel ortam biçimlendirmeye başlar. Bu arada birey zaman zaman bazı değerleri, normları da sorgulamaya çalışır, bir kısmını kabul ederken bir kısmını da reddeder. Böylece insanın kendisi ve etrafındaki varlık ve nesneleri anlama, tanıma ve anlamlandırma, çabası sürüp gider.trinfo:eu-repo/semantics/openAccessRuh sağlığıİnsan ve çevreKur’ân-ı KerimKul olmaSosyal insanArticle36137699